Выйшаў ён на вуліцу
Ў вышытай кашулі.
Пыл з-пад лапця курыцца,
Што ж усе паснулі?
Мала яму вёскі –
Размахнуцца цесна,
Курыць папяроску,
На трохрадцы песьня:
– Над жыцьцём сабачым
Ужо годзе плакаць:
Выйдзем і паскачам,
Покуль стопчам лапаць.
Стопчам – дык атопкам
Пыл уздымем хмарай,
На ўсю вёску ёмка
Сьвісьнем ды прыўдарым!
Кожнаю вясною
Мы выходзім шырай,
З раньняю зарою
Сустракаем вырай.
Эх, яшчэ ня звоняць
Яго пералівы
Сярод нашых гоней,
На шырокіх нівах!
– Век хаджу дарогай,
Пуцявінай польнай,
Па дварах, парогах
З сваёй песьняй вольнай.
Бы ў салому стрэх я,
Так у думкі-мары
З перазвонам сьмеху
Кідаю пажары.
Знаю, што ў панурую
Ночы непагоду
Разадзьме іх бураю
З захаду да ўсходу.
Дык, браты, ідзіце
На палёў абшары,
Ўбачыўшы зарніцы
Новага пажару.
I рукой мазольнай
З новай сілай сьвежай
Распаляйце горны,
Разрывайце межы!
1935
|
|
